در صورت پیروزی روحانی، اقتصاد کشور را فلج خواهد ماند اختلافات جناحی ادامه و بخش گسترده تر کنید.

The presidential elections in Iran, scheduled for May 19, have observers wondering whether the "white turban" incumbent, Hassan Rouhani, will retain his position, or be defeated by his likely contender, the "black turban" mullah, Ebrahim Raisi, known for his key role in the 1988 massacre of more than 30,000 political prisoners.

Iran's elections have observers wondering whether the "white turban" incumbent, Hassan Rouhani (left), will retain his position or be defeated by his likely contender, Ebrahim Raisi (right), the "black turban" mullah. (Images source: Wikimedia Commons).

More importantly, the question on Western minds is how and in what way the Islamic Republic will be affected by either outcome.

The two periods in Iran's recent history that need to be examined in order to answer this question are that of the tenure of former firebrand President Mahmoud Ahmadinejad (2005 to 2013), who also announced he is running again, and the one that has followed under Rouhani.

At the outset of the Ahmadinejad era, Iran's GDP (using purchasing power parity) soared beyond $1 trillion, and two of the country's greatest threats -- Iraq under Saddam Hussein and Afghanistan under the Taliban -- were eliminated. Both enabled Iranian Supreme Leader Ali Khamenei to solidify his stronghold.

Midway through this period, however, Iran's economy fell sharply. Iran became the country with the fifth highest inflation rate in the world. Iran fell into a serious recession, and millions of Iranians found themselves unemployed. All this was going on even before the international community imposed sanctions on the regime in Tehran.

In the years that followed Ahmadinejad's replacement by the so-called "moderate" Rouhani, sanctions were lifted; oil exports reached pre-sanction levels; billions of dollars' worth of assets abroad were unfrozen; and hundreds of agreements were signed to expand business transactions with the West.

Nevertheless, the last year of Rouhani's first term was characterized by yet another economic crisis, summarized in March by Iranian Road and Construction Minister Abbas Akhoondi as: banks going bankrupt, crippling national debt and low economic efficiency.

Iran's economic crises mirrored its political ones. Despite a series of measures that the West imagined would usher in a new era, the opposite happened.

Indeed, although Iran signed the Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) with world powers in July 2015 -- and then-U.S. President Barack Obama persisted in attempts at easing tensions -- the regime in Tehran, exceeding its own 30-year record, outdid itself in fundamentalist activities.

More than 3,000 executions of Iranians, for "crimes" such as "insulting Islam," have taken place under Rouhani; Iran got involved in three Middle East wars -- in Syria, Iraq and Yemen; and the regime's semi-official Mehr news agency said that the Rouhani government has done more to advance strategic weapons development recently than in the past decade.

All of the above indicates that any distinction between "extremists" and "moderates" in Iran's political establishment is false. As former U.S. Secretary of State Henry Kissinger famously put it: "An Iranian moderate is one who has run out of ammunition."

This is still true, which means that whatever the results of the upcoming Iranian elections, there will be no shift in Tehran's human rights violations or core aims of regional hegemony and pursuit of nuclear weapons.

In the event of a Rouhani victory, the country's economy will remain crippled as factional disputes continue and divisions widen.

If Raisi becomes president, Khamenei and the Islamic Revolutionary Guards Corps(IRGC) will tighten their grip on the economy, thereby causing an even greater depression as they allocate the bulk of the country's coffers to fuel regional wars and fund global terrorism.

As the late leader of the Communist Party of China, Deng Xiaoping, said during a speech in 1962: "It doesn't matter whether the cat is black or white, as long as it catches mice."

In today's Iran, it does not matter whether the president's turban is black (signifying its wearer is a descendant of the Prophet Mohammed through one of the 12 imams of Twelver Shi'ism) or white (meaning its wearer is not a descendant of the Prophet and is of non-Arab origin), as long as he remains loyal to the theocracy.

What does matter is the behavior of the West, particularly the United States, in the near future. If it again resorts to cooperating with Iranian-backed forces in Iraq and Syria, Khamenei will not only be able to pursue his regional and global interests unfettered, but will be better equipped to contain crises at home.

If, on the other hand, the U.S. adopts a policy of ending Tehran's Middle East meddling (as its missile strike a Syrian regime airbase on April 6 indicates it might), the Islamic Republic's domestic powder keg could explode, spelling disaster for the mullah-led regime, no matter which candidate wins the presidency.

انتخابات ریاست جمهوری در ایران، برنامه ریزی شده برای 19 ماه مه، ناظرین بدانم که آیا "عمامه سفید" وقت، حسن روحانی، خواهد شد و موقعیت خود را حفظ، و یا توسط مدعی خود احتمال زیاد، "عمامه سیاه و سفید" ملا، ابراهیم رئیسی، شناخته شده برای شکست نقش کلیدی خود را در قتل عام سال 1988 بیش از 30000 زندانیان سیاسی است.

انتخابات ایران ناظرین بدانم که آیا "عمامه سفید" وقت، حسن روحانی (چپ)، خواهد شد و موقعیت خود را حفظ و یا توسط مدعی احتمال خود، ابراهیم رئیسی (سمت راست)، "عمامه سیاه و سفید" ملا را شکست داد. (تصاویر منبع: ویکیانبار موجود).

از همه مهمتر، این سوال در ذهن غربی است که چگونه و در چه راه جمهوری اسلامی خواهد شد یا نتیجه است.

دو دوره در تاریخ اخیر ایران است که باید در جهت پاسخ به این سوال مورد بررسی قرار گیرد که از تصدی محمود احمدینژاد رئیس جمهور سابق نیمسوز (2005 به 2013)، که او نیز اعلام کرد که در حال اجرا است دوباره، و یک است که تحت دنبال روحانی.

در آغاز دوران احمدینژاد، تولید ناخالص داخلی ایران (با استفاده از برابری قدرت خرید) فراتر از 1 تریلیون $ افزایش یافت، و دو نفر از بزرگترین تهدیدها کشور - عراق تحت حکومت صدام حسین و افغانستان تحت سلطه طالبان - حذف شدند. هر دو رهبر ایران، علی خامنه ای را فعال کنید برای تحکیم سنگر خود را.

اواسط این دوره، اقتصاد ایران به شدت کاهش یافت. ایران کشوری با پنجم بالاترین نرخ تورم در جهان تبدیل شد. ایران به یک رکود اقتصادی جدی سقوط کرد، و میلیون ها ایرانی بر داشت خود را بیکار. همه این که قرار بود در حتی قبل از جامعه بین المللی تحریم ها بر رژیم در تهران تحمیل کرده است.

در سال های پس از جایگزینی احمدینژاد با به اصطلاح «میانه رو» روحانی، تحریم ها برداشته شد. صادرات نفت به سطح قبل از تحریم رسید؛ به ارزش میلیاردها دلار از دارایی های خارج از کشور unfrozen به بود. و صدها نفر از توافقات برای گسترش معاملات کسب و کار با غرب به امضا رسید.

بانک ها ورشکسته، بدهی ملی فلج کننده اقتصادی و بهره وری پایین: با این وجود، در سال گذشته دوره اول روحانی توسط یکی دیگر از بحران اقتصادی، در ماه مارس با جاده های ایران و عباس آخوندی وزیر ساخت و ساز به عنوان خلاصه مشخص شد.

بحران های اقتصادی ایران سیاسی آن منعکس شده است. با وجود یک سری از اقدامات که غرب تصور یک عصر جدید طلیعه چیزی بودن در، در مقابل اتفاق افتاده.

در واقع، اگر چه ایران طرح جامع اقدام مشترک (JCPOA) با قدرت های جهانی در ماه جولای 2015 به امضا رسید - و پس از آن ایالات متحده میتوانند از در تهران رژیم، بیش از خود رکورد 30 ساله آن، خود را در فعالیت های بنیادگرا outdid - باراک اوباما رئیس جمهور در تلاش در کاهش تنش همچنان ادامه داشت.

بیش از 3000 اعدام از مردم ایران، به جرم "جنایت" مانند "توهین به اسلام" تحت روحانی گرفته اند؛ ایران در سه جنگ شرق میانه درگیر شدم - در سوریه، عراق و یمن؛ و خبرگزاری نیمه رسمی مهر رژیم گفت که دولت روحانی بیشتر انجام داده است برای پیشبرد توسعه سلاح های استراتژیک به تازگی نسبت به دهه گذشته است.

همه موارد فوق نشان می دهد که هیچ فرقی بین "افراطیون" و "میانه رو" در اداره سیاسی ایران نادرست است. وزیر سابق به عنوان خارجه ایالات متحده آمریکا هنری کیسینجر معروف آن را قرار داده است: "متوسط ​​ایران کسی است که اجرا از مهمات است."

این هم درست است، به این معنی که صرف نظر از نتایج انتخابات آینده ایران، وجود خواهد داشت بدون تغییر در نقض حقوق بشر در تهران و یا اهداف اصلی هژمونی منطقه ای و دستیابی به سلاح های هسته ای.

در صورت پیروزی روحانی، اقتصاد کشور را فلج خواهد ماند اختلافات جناحی ادامه و بخش گسترده تر کنید.

اگر رئیسی رئیس جمهور شود، خامنه ای و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی (IRGC) خواهد کنترل خود را بر اقتصاد سفت، در نتیجه باعث افسردگی و حتی بیشتر آنها به عنوان اختصاص بخش عمده ای از خزانه کشور را به سوخت جنگ های منطقه ای و تامین مالی تروریسم جهانی است.

به عنوان رهبر اواخر از حزب کمونیست چین، زادگاه، در یک سخنرانی در سال 1962 گفت: "این مهم نیست که آیا گربه سیاه یا سفید است، تا زمانی که از آن جلب موش."

در ایران امروز، آن را مهم نیست که آیا عمامه رئیس جمهور سیاه است یا سفید (به معنی پوشنده لباس آن از نوادگان پیامبر (که نشان پوشنده لباس آن از نوادگان حضرت محمد از طریق یکی از 12 امام از شیعه دوازده امامی است) نیست و منشاء غیر عربی)، تا زمانی که او را به حکومت دینی وفادار باقی مانده است.

چه اهمیتی رفتار غرب، به ویژه ایالات متحده، در آینده ای نزدیک است. اگر آن را دوباره به همکاری با نیروهای مورد حمایت ایران در عراق و سوریه پرده رومیزی، حوله خامنه ای نه تنها قادر به دنبال منافع منطقه ای و جهانی خود بی قید و بند باشد، اما خواهد شد بهتر است مجهز به بحران، در خانه.

اگر، از سوی دیگر، ایالات متحده تصویب سیاست پایان دادن به شرق میانه تهران به دخالت (به عنوان موشک خود را به اعتصاب یک پایگاه هوایی رژیم سوریه در 6 آوریل نشان می دهد که ممکن است)، بشکه باروت داخلی جمهوری اسلامی می تواند برای mullah- منفجر شود، فاجعه املایی رژیم شد، مهم نیست که نامزد